18/4/86
" به نام قادر متعال"
بازيِ مردان
( بياد آقا سيدحسن نعمتي پدر شش شهيد گلگون کفن)
اهل معرفت ميدانند که دل بايد ساکن باشد و حرص نزند و دست بايد فارغ باشد از دنيا و مافيها ، تا پيله به خود نَتَنَد از زخارف دنيا و در جهاد هميشه چنين بود و چنين است : دست فارغ و دل در سکون ، حقيقي و آلوده به خون ، و اين سکون به رضايت اين بُوَد که بفرمانِ او ، جان بر کف است و دل بر طف !
ميکدة نامِ تو ...
|
|
در ســـرِ کــوي وَلايت ، گــر گـــدايـم خــواني |
|
|
اين گـــدايي نـدهـم ، من بـه دو صــد ســلطاني |
|
|
"خُم" بود با "مِي" و "نِي" نام قشنگ تو ومن |
|
|
ميکنــــــم ميـکـــــدة ی نـامِ تــــو را دربـانـــي |
|
|
آنقـــدر پَرســه در اين ميـکـــــده من خواهم زد |
|
|
تا بـه ولگــــرديِ کـــويِ تــو شــوم قــربـانـــي |
|
|
آنقــــدر در عـجـب از معجـــزة ی کار تــــــوام |
|
|
شــــهرة ی دهـــر شــدم عاقـبـت از حيـــرانــي |
|
شـــد جـــدا از يـــد بيــضاي تــــو حــق و باطـل | |
|
خــــط و راه تـــــو بــــود چـوبــــخطِ ميــــزانــي | |
|
شــب آديـنــــه بـه ديـــــدار تــــــو من ميآيـــــم | |
|
تا کنـم چـارة ی اين دل به " حَـــــرَم درمانـــي " | |
پيمانِ وَلا
|
|
تا اهـل ولايـت تــو هستيـم ، هستـیـم |
|
|
ما دانةی عشقيم که رستيـم ، رستيـم |
|
|
عهديست ولايت که بر اين عهد نشستيم |
|
|
تا شيشة عمرِ ستمِ خصم شکستيـم |
|
|
شبـها که دلِ زنده دلان ، خـواب نـدارد |
|
|
با رختِ بسيجي ، سرِکويِ تو نشستيم |
|
|
ما سـاغـرِ غـم در لبِ ايّـام شـکستيـم |
|
|
لب را به لبِ سـاغـرِ پيـمانِ تـو بسـتيـم |
|
تاليِ امامي تـو و فـرزنـد حسـيـني (ع) | |
|
ما مستِ خم و مستِ مي و نِي ز اَلستيم | |
|
مـا سـاغـر جـانـانة ی لبـريـز صـفائيـم | |
|
زانروي که در حلقة ی يارانِ تو هستيم | |
|
خورشـيـد سـپهـرِ دلِ عشّـاق پـيـامـت | |
|
با تـور پيـام تـو زهـر مهـلکه جـسـتـيـم | |
|
عهديست ولايت که براين عهد نشستيم | |
|
تا اهـل ولايـت تــو هسـتيـم ، هستـيـم | |
| رحيم چهره خند (1377) | |
نمکدانهاي شکسته
به عنوان تلنگری برای بیداری٬هرچند «آنکه خود را بخواب زده »بیدار شدنی نیست!
رحيم چهره خند
تهران25/3/1389
گـرگي امّا در نظر از هـرچه ميشي ، ميـش تر
زخم دل شـد از هواي نفسِ دونت ريـشتر
روز و شب رفت و شدي از پيش کافر کيـشتر
مرتد از کافر بود ، بس قابل تفتيش تر
نقطه ضعفي ميزند بر زخم دلها ُ نيشتر
مُجرم از مَحرم فقط يک نقطه دارد بيشتر
*******
هر چه کرديمت نصيحت ، در سر تو جانشد
عقده از کار شلم شورباي فکرت وا نشد
در وجودت ذرهاي از معرفت پيدا نشد
سفر ه پرشد از نمکدان شکسته ، جا نشد
کارها شد زير زميني تر ، کمي از پيش تر
مُجرم از مَحرم فقـط يک نقطه دارد بيـشتر
*******
گرچه صدها دفعه ، دفـعِ شرّ نموديم و گذشت
ديده از فقدان مردي ، تر نموديم و گذشت
رفعِ شرّ با شيوهاي بهتـر ، نموديم و گذشت
گـوشها دروازه و چون در نموديـم و گذشت
لیک آدم نشدي کردي خودت را کـیش تر
مُجرم از مَحرم فقط يک نقطه دارد بيشتر
*******
ميرسي آخر به جـايي ، عـق زني در هر نفس
تنگ آيد بهر جانت چرخ دنيا چون قفس
مشکـلت را حــل نميسازد برايت هيـچکس
جز نکير و منکرت کِي ميرسد فرياد رس
مرتدست صد مرتبه از خصم کافر کيش تر
مُجرم از مَحرم فقط يک نقطه دارد بيشتر
*******
مشکل تو از قبا و از ردا و ريش نيست!
رفتهاي جايي که راهي از پس و از پيش نيست
اشکارا گشته غش ، پس حاجت تفتيش نيست
بهر ما اين کج پلاسي ، مايةی تشويش نيست
وه چه خوش گفت حضرت آقا زماني پيش تر
مجـرم از محـرم فقط یک نقطـه دارد بیشتر
مجرم از محرم فقط یک نقطه دارد بیشتر
گلستان جنگ رحیـم چهـره خنــد
خستگيا باشه تا ، با شهدا در کنيم
عشق جوهر بندگيست و عاشق بنده عشق است ، که فرموده اند :
"بنده آني ، که در بندِ آني "
و عشق دوگونه است و بندگان دوسان ، چنانکه داني : زميني و آسماني !
(( در فصلِ اوّل اين حکايت ))
( براي سرکار خانم دباغ ، سردار ايستادگي و ايثار)
بستري بود زمان
دفتري بود زمين
و قلم : ناخنِ پا
ـ محکم و پا برجا ـ
جوهرِ جوهرةی غيرتتان
ـ خونِ سرخِ هابيل ـ
نقش ميزد بر اين دفترِ خون
رنگي از طيفِ جنون
ـ حرفي از حرمتِ خون ـ
آنچه ميشد از اين دفتر خونين پرسيد
لاله و نسترن و نسرين بود
ـ همه جا ، خونين بود
فصلِ نامردمي و تيغ به کف ،
گلچين بود !
مزرعِ سبزِ فلک بود و به دستِ ذژخيم
داسِ نامردمي و توبرةی" شاه اَن شاهي"
ـ يا همان اَن شاهي ـ
*
دفتري بود زمين
بستري بود زمان
فصل ما ، فصلِ خزان
بادِ بي مهري وزان
داغ دلهاي شما
برشقايق پاشيد
در دلِ مزرعةی سبزِ ولا
دانه و بذرِ حقايق پاشيد
دانهها روئيدند
لاله را بوئيدند
سر زد آخر به چمن نسترني ،
لاله اي ، سرخ گلي ، ياسمني
گلشني شد ز ولا ، سرخ و قشنگ
لالهها رنگ به رنگ
همه با سينه ی تنگ
مرغِ اميد به سرِ شاخه ی اين سرو رسيد
ـ قلب تاريخ طپيد
فصل امّيد رسيد
باغبان آمد ، باز
نهضتي کرد ، آغاز
پايه ی نهضتِ او ، خونِ شما
پرچمِ دین،
ـ روي گلگونِ شما
شادي رهبر و پيروزي دين و قرآن
ـ مرهمي بر دلِ پرخونِ شما
روزتان تابنده ، يادتان پاينده
رحیم چهره خند
۱۳۶۸ تهران
گلستان جنگ (۳) رحیم چهـره خنــد
پس من به جاي تو ...
|
بر دوشِ دل از سوزِ غمَت بار ، گرفتند |
|
کامِ دل از ايـن گُنـبـــــــدِ دوّار گــرفتـنـــــد |
|
يکباره چو پا بر سرِ هستي ، بنهادنــد |
|
عشق و غم و سوزِ تو به يکبار ، گرفتنــــد |
|
چشم طمع از پرده پنـدار ، بريـدنــــــد |
|
چون مرغِ حق اين عشق به مِنقار گرفتنـد |
|
هر دم به حسابِ دلِ بيمار رسيــدنـــد |
|
هــر شــب ، ز غمِ هجــرِ تو آمار گرفتنــــد |
|
تا گنجِ غَمَت ، دور زِ اَغيـار ، بـمانـــــــد |
|
جا در دلِ ويـــرانـه چــو آوار ، گرفتـنــــــــد |
|
با سر به مِني رفته و با پاي به مَسلَخ |
|
تا روشني از ، عُمقِ شـبِ تـار ، گرفتنــــد |
|
تا پِـر نَبــود مرغِ دلي را کـه گـريــــــزد |
|
از عشقِ تو وُ سـوزِ غَمَت ، کار گرفتـنـــد |
|
تـا واديِ پُـر حـادثـه معـرکـه ی عشق |
|
از آژده ســـــوزِ غــم ، آثـار گـــرفتـنــــــــد |
نه مگر اخلاص ، فاضل ترينِ هنرهاي بسيجي بُوَد که گوهر مردان پديدار آرد و گل کارد و برکت ، بارَد ؟
"شهيد آقا سيد مجدالدين طباطبايي " ازخيل اين يلان بسيجي بود و مي دانست که به همان قدر که از نفسِ خود فاصله گيرد و بيرون آيد ، برکتِ بيشتر زايد و به بسيج نزديک تر آيد ؛ نفس را کشته بود تا به تمامي بسيجي باشد ، چه درشهر و خانه باشد ، يا در نهر جاسم و دوعيجي !
بسيجي بودن را يک فرهنگ مي دانست و سرهنگِ ارتش را نيز بسيجيِ سرهنگ مي ناميد و با دوستان که بود ، در کلاس و مسجد و دانشگاه ، اغلب مي پرسيد : " تو گيجي يا بسيجي ؟"
گلستان جنگ (۴) رحیم چهـره خنــد
لذّت بخش ترينِ دردها
به یاد سردار شهيد حجّت اله رفيعي
آيا جز اين است که بسياري بر اين باورند که دانندش و ندانندش ؟ و بسياري بر اين تصوّر غلط که دارندش و ندارندش ؟
و تنها خردمندانند که دانندش و دارندش و به هر لحظه خوانندش !
وازنشانه هاي خردمندي،عاشق بودنست ، که دل بستن بود بر باقي و بيرون بردنِ دل بود از سراي فاني ، به آني !
ســرود آب (به مناسبت نیمه شعبان المبارک)
|
شب تاريک دل يارا به خود مهتاب ميـخــوانـد |
|
چو تنها تکدرختي کو ، ســرود آب ميـخــوانـد |
|
بشــوق لاله ها بر لاله زاران ايــن دل تنــگم |
|
تو را از خود بهرجايي که شدبيتاب ميـخــوانـد |
|
فلک رامانده پادرگل بياکه مهـدي(عج) خودرا |
|
چو آن ماهي کـه افتـاده برون از آب ميخـواند |
|
بزيـر تيــغ اغـوا جـان رسيـــده تا لب و اکنــون |
|
تو را اي منجي عالم ، ز دل سـهراب ميخــواند |
منظومه ی
پيچکهاي نيلوفر
«در فضاي مه آلود»
30/10/1388
اهل هوشـت دهنــد پنـــد همي
غافل از پنــد اهـل هــوش مباش
دوش چشمت به خواب غفلت بود
غافل از خويشتن چو دوش مباش
هرچه گردي ، عـدو پرســت مگرد
هرچه هستي وطن فروش مباش
رهي معيّري
*******
آدم بصيرت ميخواد
تا تو چـالـه نيـفتـه
کشت ب قطب نما !
ک گفت کي شنفته
******
آدم بي بصيــرت
خط ازدنيا ميگيره
اسير دنيـا ميشه
تو دنيا جا ميگيره
*******
شده يه وقت توي مه
گيــر بکني ، بمـوني
گم بکــنـي راهتــو
آيةی يأس بخوني ؟
*******
|
برای عرض ارادت و تجدید میثاق با خانواده ی معظم شــهــدا که چشم و چراغ این امت اند:
والديـن شـهــدائيـد ، کيـسـت همتـاي شـما | |
|
کاش بوديــم در قيـامت لحظـهاي جاي شـما | |
|
زينتعرشاست و همچونپرچمسرخ حسين(ع) | |
|
عکـسِ زيـبـاي شـهـيـد سـرخ سيــماي شــما | |
|
مهدو الگوي شهيدان ،دستتان بوسيدني است | |
|
سـرمـة ی چشـمان ما خـاک کفِ پــاي شــما | |
|
خـون عـزّت ميچـکد ، از بـال و پــرهـاي شــما | |
|
کاش بـوديـم در قيـامـت ، لحـظـهاي جـاي شـما | |
|
زيـنــت عــرش خــدائيــد ، طـائـران جـنّـت ايـــد | |
|
صـد هـزاران مـرحـبـا بـر چـشــم بيـناـي شــما |